Make Stories by Marli

Mamy grudzień. Ostatni miesiąc roku. Miesiąc magicznych świąt Bożego Narodzenia, miesiąc prezentów, mocy dobrych słów, stosu życzeń i postanowień noworocznych. Miesiąc podsumowań, rachunku zysków i strat, przemyśleń, refleksji. Jak wspominałam na samym początku, pomysł pisania bloga zrodził się w mojej głowie dobre dwa/trzy lata temu. Nie do końca jednak potrafiłam się do tego zabrać. Teraz, przy popołudniowej, grudniowej herbacie nachodzi mnie refleksja, że to jeden z lepszych pomysłów i przedsięwzięć dokonanych przeze mnie w 2016 roku. Moje pisanie to mała misja. Pomaga mi nazwać pewne emocje, myśli i odczucia, a przy okazji pełni rolę autoterapii. Poprzez pisanie bardziej siebie rozumiem, rozumiem swoje przekonania, wyznania i wartości, którymi kieruję się w życiu. Mam nadzieję, że pomagając sobie, pomagam również i Wam. Każdy z Was może wyciągnąć z tekstów to, co jest mu akurat w danej sytuacji potrzebne. Głęboko w to wierzę, że Ty , drogi Czytelniku, chociaż na chwilę si

W życiu każdego człowieka przychodzi czas generalnych porządków. Nie tak łatwo się do nich zabrać. Wydaje mi się, że coraz częściej odkładamy te chwile na przysłowiowe „potem”. Porządkowanie bibelotów, odświeżanie pamięci na rzeczy, które mamy, a o których w przeciągu kilku lat zapomnieliśmy, wyrzucenie pewnych przedmiotów bez zbędnych sentymentów, wprowadza w nasze życie nową jakość i nowego ducha! Zrobiłam to, polecam! Ale nie o tym chciałam… Robiąc porządek w studenckich pudłach natrafiłam na notatki z teorii językoznawstwa, a uściślając z teorii komunikacji. Czytając jeszcze raz to, czego uczyłam się dobre trzy lata temu, zdałam sobie sprawę, że to nie tylko ciekawy pomysł na nowy tekst. Przede wszystkim naszła mnie refleksja, że my jako ludzie często zapominamy na czym polega prawdziwa komunikacja, jak powinna przebiegać i co najważniejsze – jak komunikować to, co chcemy powiedzieć. Każdego dnia przeprowadzamy dziesiątki tysięcy rozmów, każdego dnia używamy swojego zasob

Graviora manent. Graviora manent. Graviora manent… Zdanie to brzmi jak przepowiednia i to zła przepowiednia. A jak wiadomo, to co niebezpieczne, tajemnicze, prorocze wzbudza w nas niepokój, niechęć, strach. A mimo to najgorsze , które miało nadejść okazało się jednym z najlepszych wyborów podczas Targów Książki w Krakowie. Przy stoisku wydawnictwa Czwarta Strona spotkałam nie tylko Remigiusza Mroza (do którego kolejki były kilometrowe i   mimo ogromnej sympatii i chęci, nie było mi dane zdobyć autograf), ale także dziennikarza Roberta Małeckiego , którego debiutującą powieść znałam tylko z listy nowości na stronach, często odwiedzanych przeze mnie, księgarni. Nieśmiało podeszłam, przywitałam się i poprosiłam o podpis świeżo zakupionej książki, zupełnie nie zdając sobie sprawy na co trafiłam. Robert (bo tak poprosił, by się do niego zwracać) okazał się bardzo sympatycznym człowiekiem. Dlatego też z chęcią, przy najbliższej wolnej chwili zabrałam się za czytanie Najgorszego .

Październikowe Wysokie Obcasy Extra dostarczyły mi mnóstwo emocji, pola do namysłu i głębszego spojrzenia na swoje dotychczasowe myślenie. Myślenie związane z przyjaźnią. Tekst Ilu przyjaciół potrzebujemy? sprawił, że jeszcze raz, na nowo zastanowiłam się nad rolą przyjaźni w ludzkim życiu. Ile razy w ciągu miesiąca rozmyślamy na temat osób, których nazywamy naszymi przyjaciółmi? Ile razy porozmawialiśmy z tymi osobami, czy oni też tak nas postrzegają? Każdy etap w naszym życiu rządzi się różnymi prawami. Każda przyjaźń na danym etapie jest   przez nas inaczej rozumiana i pojmowana. Czemu? Zmienia się nasze spojrzenie na otaczającą rzeczywistość. Poprzez pewne sytuacje weryfikujemy nie tylko ilość naszych przyjaciół, ale także jakość tych relacji. Wspomniany artykuł zaczyna się cytatem: „Nie mam przyjaciół, bo ludzie nie są fajni i nie warto im ufać”. Niewątpliwie powodem wyrażenia takich słów są rozczarowania, klęski, rozstania. Psycholog Hanna Samson stwierdzenie braku p