Make Stories by Marli

Michalina Grzesiak we wstępie pisze, że jest w nas, dojrzałych, wyższa siła, która powoduje, że czujemy, iż mamy niekontrolowaną władzę nad młodszymi . Powoduje to, że relacje z dziećmi zmieniają się w ciężką pracę, bo dorośli koncentrują się na naprawianiu dzieci i uczeniu ich tego, czego one świetnie uczą się same. A tymczasem praca rodzica to praca detektywa. W trudniej rodzicielskiej sytuacji warto jest sięgać po burzę mózgów. Szukać jak największej ilości alternatywnych wyjaśnień danego zachowania. Wymyślać kilka naszych reakcji i rozwiązań, a potem ze spokojem je wypróbowywać. Zastanawiać się nad tym, gdzie chce się dojść i sprawdzać, czy to, gdzie idę, mi odpowiada… Kiedyś przeczytałam, by zawsze starać się spojrzeć głębiej niż tylko na zachowanie dziecka i jego ewentualną zgodność z naszymi oczekiwaniami albo wymaganiami z zewnątrz. Nie bójmy się próbować na różne sposoby i nie bójmy się popełniać błędów. Każda rodzina jest inna i każda ma inną relację i każda potrzeb

Czas na przypomnienie tekstu z lipca 2016 roku. Nadal bardzo aktualnego. Myśl ludzka nie zna granic poza tymi, które sama wyznacza . Słowa te, wypowiedziane przez Napoleona Hill’a, amerykańskiego pisarza sukcesu [1] , stały się punktem zapalnym do rozważań na temat wiecznego poczucia, jakby się było w szkole, mimo wieku dorosłego. Żyjemy w czasach, w których mamy możliwość korzystania z wszelkiego rodzaju dobrodziejstw tego świata. Naszym rodzicom, dziadkom było trudniej, oni nie mieli niczego. My za to ‘mamy’ wszystko, dzięki czemu nie mamy tak do końca siebie. Co to znaczy? Powtórzę się. Żyjemy w świecie ocen i gorączkowego, niemal histerycznego dążenia do perfekcjonizmu, udowodnień kto jest lepszy, gorszy, bogatszy, mądrzejszy, zaradniejszy etc. Mamy jednak możliwość nie uczestniczenia w grze – „lepszy – gorszy”. Nasuwa się jednak pytanie, jak wycofać się z lat doświadczeń szkolnego systemu oceniania? Ciągłego porównywania z innymi, wywyższania jednych, gardzenia drugimi.

Dlaczego nie potrafimy cieszyć się szczęściem innych? Dlaczego nie jest to nasz a naturalna reakcja? Czemu zamiast szczerze pogratulować, szukamy "haczyka" i od razu porównujemy daną sytuację do nas samych? Od razu szukamy winnych, wymówek, wyjaśnień. Błędne koło. Jesteśmy nauczeni szukać w życiu sprawiedliwości. A kiedy jej nie ma, odczuwamy niezadowolenie, złość czy frustrację. Problem polega na tym, że sprawiedliwość nie istnieje. Nie istniała i nie będzie istnieć. Zawsze będzie pewna hierarchia. Spójrzmy chociażby na łańcuch pokarmowy. Nie ma sprawiedliwości na świecie. Nasze bycie szczęśliwym nie ma nic wspólnego ze sprawiedliwością. Sprawiedliwość jest pojęciem bez odniesienia, zwłaszcza w połączeniu z naszym myśleniem na temat naszego życia. Szukamy tej sprawiedliwości, a wszelkie nieszczęścia tłumaczymy właśnie jej brakiem. Obarczamy się negatywnymi emocjami, bo usilnie zabiegamy o coś, czego nie ma. „To niesprawiedliwe” – ile razy zdarzyło się Wam uży

Jak kojarzy Ci się słowo „wyrok”? Pozytywnie czy negatywnie? Jaka jest Twoja pierwsza myśl po przeczytaniu tego wyrazu? Kiedy zobaczyłam nowy tytuł Chyłki moje myśli od razu krążyły wokół choroby Joanny. Na tym, że tytułowy Wyrok to nie wyrok sądu, a chłoniak, który niszczy Chyłkę od środka. Jakież było moje zdziwienie, kiedy przeczytałam ostatnie zdanie Posłowia … Twórczość Remigiusza Mroza jest imponująca. Ma w sobie coś czarującego, coś co sprawia, że jeśli są pewne niedociągnięcia, pojawiają się nieścisłości i potknięcia, to i tak czytelnik dalej chce w ten (literacki) świat brnąć. Dalej przerzuca kartkę za kartką, zastanawiając się czym jeszcze autor go zaskoczy… Czy mnie Remigiusz Mróz w Wyroku zadziwił? Oj, jak bardzo. I pozytywnie i negatywnie. Skupmy się na razie na tym, co dobre.   Autor w Posłowiu wspomniał o pewnej zasadzie, którą można odnieść nie tylko do kart powieści. A mianowicie, że zazwyczaj bywa tak, że wszystko, co dzieję się w rzeczywistości, pr